วัวลืมตีนใยตีนไม่ลืมวัว
ฟังกลับขั้วตีนลืมวัวตัวไปไหน
คงหนักหนาสาหัสขัดจัญไร
คงบรรลัยสิ้นวัวทั้งตัวตีน
ฟ้าลืมฟ้านึกว่าเป็นดินต่ำ
คงถูกสอยเหยียบย้ำต่ำเกินปีน
คนลืมตัวไม่ภาวนารักษาศีล
คงสูญสิ้นคุณค่าว่าเป็นคน
ดินลืมดินสิ้นอายกลายเป็นฟ้า
คงอุจจาดบาดตาทั่วแห่งหน
ฟ้าเป็นดินดินเป็นฟ้ากลับลืมตน
โลกสกลคงสับสนอลเวง..
<จักรัฐิเมธ>
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น