ห้วงเหวลึกดูน่ากลัวสักเพียงใด
ป่าช้าความตายทิ้งซากไว้ให้ดูน่ากลัว
ในถ้ำมืดมิดที่ไร้แม้แสงสลัว
แต่ใจคนที่มืดมัว....คงยิ่งน่ากลัวกว่านั้น
เหมือนใจใครสักคน...สับสน..หนทาง
โดดเดี่ยวอ้างว้าง..หัวใจไหวหวั่น
เหมือนดิ่งลงเหว..ตกขุมนรกโลกันต์
อยู่อย่างหนาวสั่น..ในคืนที่วันมืดมัว
อยากบอกกับใจใคร..คนนั้น
จงลืมวัน..อันแสนโหดร้ายน่ากลัว
อย่าร้องให้...ทำร้ายจิตใจเกินตัว
จงฝ่าวันสลัว..เมฆหมอกหนาว..ถึงคราวก็จาง..
<จักรัฐิเมธ..>
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น