ยังมีดวงตาที่ฟ่าฟาง
ยังมีหัวใจอ้างว้างในโลกเหงา
ยังมีใบหน้าที่ซึมเศร้า
น้ำตาคลอเบ้า..อยู่เดียวดาย..
ยังมีชีวิตที่อาภัพ
สะดุ้งยามหลับ..พิการกาย
ยังมีความหิว...แสนกระหาย
ยังมีความตาย...มาเยือนทุกวี่วัน
ยังมีนรก...ในโลกแสนโสมม
ต่างชอบข่มเหงรังแกเข่นฆ่ากัน
ชอบมัวเมาอบายมุข..การพนัน
ต่างเพ้อรำพัน....ว่าของกู..ของกู..
ตัวกู..ของกู ใช่ของมึง
มึงอย่ามา..รำพึง..กูไม่รู้
เวลามึงตายกูรู้อยู่
ทั้งมึงและกู...สุดท้ายไม่มีกูและมึง..(จบ)
<จักรัฐิเมธ>
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น