เรือหัวใจอับปางกลางอ่าวน้ำตา
ซัดหัวใจกำพร้ามาเกยตื้น
สำลักน้ำบอบช้ำทุกค่ำคืน
เสียงสะอื้นกลบเสียงคลื่นทะเลโศก
ใจซมซานคลานหาฝั่งหวังที่พึ่ง
ที่ซาบซึ้งห่างเศร้าวิปโยค
สักที่หนึ่งพอพึ่งพิง...อยู่บนโลก
มีแรงโบก..ความหวัง..ยังทอแสง...
ขอผ้าห่มหัวใจพอกันหนาว
ขอกับข้าวกำลังใจเติมเรี่ยวแรง
ขอผ้าเช็ดน้ำตาให้เหือดแห้ง
ขออย่าเสแสร้งแกล้งทำเป็นเห็นใจ...
<จักรัฐิเมธ>
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น