...เป็นดั่งสายน้ำที่ไหลไม่หยุดนิ่ง
ซึมผ่านทุกสรรพสิ่งไม่ติดอยู่
เป็นดั่งสายลมพัดผ่านกาลฤดู
ไม่รับรู้ฟ้าดินกลิ่นไอฝน
...เป็นดั่งแสงตะวันที่สาดส่อง
ผ่านมืดมองมัวเห็นแม้เร้นยล
เป็นดั่งเสียงดนตรีที่สากล
เสนาะล้นโสตประสาทวาดวิมาน
...เป็นดั่งปักษีกลางปีกร่อน
เหนือเวหาสิงขรจรอาจหาญ
ชอบเดี่ยวดายไร้คู่อยู่สำราญ
เกษมศานต์เสรี....ทุกที่ไป
…เป็นดั่งใจวิมุติที่หลุดพ้น
โลกธรรมมายากลอนุสัย
เป็นดั่งดอกบัวรอแสงอโณทัย
อิสระเหนือตมใจได้เบ่งบาน..
<จักรัฐิเมธ>
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น