คืนวันเวลายิ่งผ่านไป เหมือนว่าวัยยิ่งผ่านพ้น
เป็นใบไม้ใกล้ร่วงหล่น หมดฟ้าฝนทนเหี่ยวแห้ง
เป็นนกน้อยไม่มีคู่ เดี่ยวดายอยู่อย่างอับแสง
เที่ยวโบยบินจับแมลง เลี้ยงลำแข้งแต่เพียงพอ
แสงแดดร้อนฤดูร้อน ใจเร่ร่อนไม่ย่อท้อ
หวังร่มไม้แม้ร่มตอ จรดใจจ่อพอร่มเย็น...
คืนหนาวทนหนาวเหน็บ แต่ใจเย็บเก็บซ่อนเร้น
หลอกล่อใจยามลำเค็ญ ไม่ให้กระเซ็นเห็นน้ำตา..
<จักรัฐิเมธ>
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น