ทำไม่..ถึงต่างกัน

คืนกับวันต่างกันที่เวลา

ดินกับฟ้าต่างกันที่อยู่ห่าง

ตะวันกับจันทร์ต่างกันที่โคจรทาง

หยินกับหยางต่างกันที่พลัง

ถึงจะต่างห่างกันสักแค่ไหน

กาลหมุนไปเปลี่ยนคืนวันไม่หยุดยั้ง

แต่มีช่วงบรรจบพบสักครั้ง

เพื่อเหนี่ยวรั้ง..พบพรากแล้วจากกัน..

<จักรัฐิเมธ>

ปาก..เสีย

ลมพิษร้ายที่ว่าแรงยังพอแก้

แต่ยอมแพ้ลมพิษปากยากรักษา

หอกแหลมคมทิ่มเป็นแผลแก้ด้วยยา

หอกวาจาทิ่มแทงใจให้ทุกข์ทน..

ปรุงอาหารด้วยเครื่องปรุงให้อร่อย

ใส่เครื่องปรุงเป็นร้อยรสเข้มข้น

จะเซิร์ฟทีวจีเผ็ดเข็ดคำคน

แม่ครัวโยนให้กินสิ้นรสชาติ

<จักรัฐิเมธ>

ความรู้ ไม่สู้จินตนาการ

จินตนาการมีค่าเหนือความรู้

ไหลพรั่งพรูสร้างความคิดโลกเสมือน

เป็นภาพศิลป์จินตนาการไม่เลอะเลือน

ความรู้เกลื่อนไม่เหลือเชื่อเหนือจินตนาการ

จะเรียนรู้แค่ครูสอนวอนท่องบ่น

จำไปค้นคว้าหาตำราสาร

ไม่คิดค้นวิเคราะห์คงป่วยการ

ยิ่งเรียนนานยิ่งโง่เขลาเปล่าท่องจำ..

<จักรัฐิเมธ>

ไฟภายใน..สู่ยุคมิคสัญญี

ไฟสงครามเริ่มก่อเชื้อที่ความคิด

วิปริตผิดวิสัยใจหยาบช้า

ไม่รับรู้เหตุผลพ้นเมตตา

มุ่งเข่นฆ่าเผาผลาญหารชีวิน

ไฟประทุเผาจิตติดเปลวเพลิง

หลงละเลิงสวยงามตามถวิล

โลภโกรธหลงดึงดิ่งจมมลทิน

ปฐพินอาบเลือดนองร้องคร่ำครวญ

สืบทายาทอสูรร้ายอุดมการณ์

มุ่งประหารดื่มเลือดเชือดโหยหวน

ยุคไร้ศีลกลิ่นคาวเลือดน่ารัญจวน

อสูรล้วนอำมหิตจิตต่ำทราม

ไม่รู้คุณรู้โทษโกรธเกรียวกราด

บ้าอำนาจเหนือเหตุผลไม่สนห้าม

ใครขัดขวางฆ่าทิ้งยิงประณาม

มาตุคามถูกเหยียดหยามไร้ปรานี

ภัยน่ากลัวที่แท้เกิดแต่จิต

วิปริตจากธรรมชินศรี

หากไม่ห้ามยับยั้งอเวจี

มิคสัญญียุคเถื่อนเกลื่อนทั่วโลก...

<จักรัฐิเมธ>

ขอแค่ใจอึดฮึดสู้

เหนื่อยแค่ไหนขอแค่ใจได้พักผ่อน

ที่เร้าร้อนแค่ไหนขอแค่ใจได้อาบน้ำ

ถึงเหน็บหนาวแค่ไหนขอแค่ใจไม่หนาวตาม

ทุกข์หนักห้ามแค่ไหนขอแค่ใจรู้ปล่อยวาง

ถึงเศร้าโศกแค่ไหนขอแค่ใจไม่ร้องห่ม

รักระทมแค่ไหนขอแค่ใจไม่อ้างว้าง

ถึงจะเจ็บสักแค่ไหนขอแค่ใจไม่ครวญคราง

ถึงจะแพ้หกล้มบ้างขอแค่ใจอึดฮึดสู้.....

<จักรัฐิเมธ>

นิ่งสงบ..เพื่อสยบมาร

จงสยบความกลัวด้วยความกล้า
จงสยบความบ้าด้วยสติมั่น
จงสยบคนรักด้วยผูกพัน
เกื้อหนุนกันแบ่งปันใจให้เวลา
จงสยบความชั่วด้วยความดี
จงสยบไพรีด้วยอหิงสา
จงสยบความโกรธด้วยเมตตา
จงสยบอวิชชาด้วยปัญญาญาณ.
จงสงบสยบมารด้วยความนิ่ง
สรรพสิ่งหยุดไวติงในสงสาร
จงสยบจองเวรด้วยอภัยทาน
จงสยบอหังการด้วยปล่อยวาง

<จักรัฐิเมธ>

ลิขิตชีวิต..ดัง Steve Jobs

จงหิวและกระหายในความรู้

จงเพ่งดูถูกตัวเองว่าโง่เขลา

จงยอมรับทุกศาสตร์เช่นตัวเรา

จงสร้างเสาอนุสาวรีย์ให้ตัวเอง

จงมองโลกครบมิติก่อนลิขิต

จงมองชีวิตเป็นมิตรไม่ข่มเหง

จงมองธรรมชาติเป็นครูน่ายำเกรง

จงมองเพลงคีตศิลป์ด้วยจินตนาการ

จงเลือกทางลำบากยากไว้ก่อน

จงสังวรระวังในสังขาร

จงกตัญญูรู้คุณครูอาจารย์

จงกล้าหาญยามต้องการวีรชน..

<จักรัฐิเมธ>

หนาวจังเลย..

อบอุ่นกายแค่ไหน..ใจยังหนาว

ร้อนอบอ้าวแค่ไหน..ใจยังหวิว

หนาวแค่กายภายนอกแค่พื้นผิว

หนาวสยิวผิวหัวใจ..ใครจะทน..

หนาวสุดขั้วหัวใจ....ลบล้านองศา

หนาวไม่ธรรมดา...จนสับสน

หัวใจแข็งด้านชา...เต้นวกวน

หนาวพิกล...เหน็บหนาวนาน..พิการใจ..

หนาวสนิมเกาะกินใจยิ่งเหน็บหนาว

หนาวปวดร้าวรักหักราญร่ำร้องให้

หนาวกี่หนาวที่ผ่านมาและผ่านไป

หนาวแค่ไหน....ยังไม่มีผ้ากันหนาว

หนาวไม่พอ...พายุหนาวลมหิมะ

ไม่ลดละ..ยิ่งรุนแรงจนซีดขาว

สั่นสะท้าน..ใจสะเทือนหนาวยืดยาว

ยิ่งหน่วงหนาวร้าวระทมข่มขืนใจ

หนาวฤดูยังมีเปลี่ยนเวียนผันผ่าน

หนาวตามกาลไม่นานเนิ่นฤดูใหม่

หนาวใจนี้ไม่มีเปลี่ยนฤดูใด

ยังคงไว้ฤดูหนาวเฝ้ารุกราน

จะดับหนาวให้สนิท..ปิดฤดู

ยังไม่รู้....วิธีที่อาจหาญ

จะต่อกรหนาวนี้…ชนะมาร

อภัยทาน..พออุ่นใจ..ให้คลายหนาว..

<จักรัฐิเมธ>

ความจริงจากฟ้า..หน้าฝน

หยดน้ำไหลริน..จากถิ่นแดนฟ้า

แปดเปื้อนพสุธา..ดังน้ำตาวาริน

ฟังเสียงสะอื้น..ค่ำคืนแว่วผ่านได้ยิน

จากหัวใจแปดเปื้อนมลทิน..หลั่งสายวารินน้ำตา...

ฟ้าร้องคร่ำครวญ..เหมือนจวนจะอำลา

หนึ่งหัวใจโศกเศร้าโศกา...ดังสายฟ้าฟาดแทบขาดใจ

โอ้อกฟ้า....   ....บอกพสุธาแทบแตกบรรลัย

ใครหนอช่างใจร้าย.ทำได้ ...ขอได้ไหมได้โปรดปรานี

แต่ความจริงหัวใจฟ้า    ยอมสละน้ำตาวารี

เพื่อหล่อเลี้ยงชุบชีวี     มอบไมตรีเมตตาการุณ

หยดน้ำตาสุดท้ายแทนใจ  ยอมสละอาลัยไม่ให้ช้ำในเคืองขุ่น

ดังน้ำตาฟ้าเพื่อพสุธาแทนคุณ  ต่างเกื้อหนุนสร้างฟ้าใหม่ในยามฝนพรำ..

<จักรัฐิเมธ>

นักไม่มีขน คนไม่มีความรู้ ขึ้นสู่ที่สูงไม่ได้

 (นกไม่มีขน คนไม่มีความรู้..ขึ้นสู่ที่สูงไม่ได้)

..นกน้อยไม่หัดบิน..จะบินได้อย่างไร
ขยับปีกไม่ไหว......เมื่อใจขี้เกียจบิน
ต้องทนอยู่กับรัง  .... เอาแต่นั่งร้องขอกิน
คอยแต่แม่เลี้ยงชีวิน......คงจบสิ้นซึ่งเผ่าพันธุ์
..เด็กเอยเด็กน้อย    เจ้ายังด้อย..เร่งขยัน
ควรศึกษากวดขัน.....ให้มั่นทำแต่ความดี
ใช่แต่เอาแต่กินนอน...ชอบวิงวอนปรานี
เกียจคร้านทำหน้าที่ ..พ่อแม่มีก็ทุกข์ใจ
..เป็นนกที่มีปีก.. ...รู้หลบหลีกเภทภัย
รู้โลกกว้างเป็นเช่นไร   เพราะหัวใจรักการบิน
เป็นคนอย่าเกียจคร้าน  มั่นทำงานหากิน..
ปีกความรู้ไม่สิ้น   ....หากถวิลใฝ่ศึกษา.....  
<จักรัฐิเมธ>