บางครั้ง...ก็ต้องยอม

      ยอมเจ็บบางครั้งเพื่ออภัย

ยอมเสียใจบางครั้งเพื่อให้จบ

ยอมแพ้บ้างบางครั้งในยามรบ

ยอมพรากพบบางครั้งเพื่อจากลา

     ยอมสละบางครั้งเพื่อเป็นทาน

ยอมอาจหาญบางครั้งเพื่อรักษา

ยอมสูญเสียบางครั้งเพื่อเมตตา

ยอมสละแม้ชีวาเพื่อทดแทนหนี้บุญคุณ

ไม่มีคำว่าสาย...หากจะเริ่มใหม่

....อย่าหน้างอท้อใจให้ใครเห็น

เช็ดน้ำตาที่กระเซ็นยามรินไหล

ปลอบประโลมสร้างขวัญกำลังใจ

ยามไม่เหลือมีใครแม้สักคน…

....จงยัดยืนสู้ทนฝืน..สะอื้นให้

ยามเสียใจ..จงยิ้มร่าฝ่าสับสน

จงสร้างแสงแห่งความหวังในกมล

เตรียมผจญทุกข์ยากหากเผชิญ...

.....ชีวิตยังมีหวัง..ใช่แตกพังเมื่อแพ้พ่าย

เส้นชัยเป้าหมาย..ยังรอไว้ใช่ห่างเหิน

ไม่มีคำว่าสาย..หากเริ่มใหม่จะก้าวเดิน

สักวันไม่นานเนิน..คงถึงฝั่งดังตั้งใจ....

<จักรัฐิเมธ>

นกน้อยสู้ชีวิต (ต่อ..)

...จากคอนเคยเคียงคู่มาอยู่เดียวดาย

จากรังสลายกลายร้างห่างเหิน

จากเพื่อนรักเก่าเคยหยอกเหย้าเพลิดเพลิน

จากเส้นทางเดินโบกปีกอำลา

...มุ่งสู่ทางสร้างฝัน..ตราบตะวันยังทอแสง

จะไม่อ่อนแรง...แม้หัวใจจะเหว่ว้า

สักวันจะคืนคอนหวนย้อนกลับมา

พร้อมหัวใจที่แกร่งกล้า...จะอยู่คู่ฟ้าตะวัน....

<จักรัฐิเมธ>

งามอย่างมีคุณค่า

....งามทรวดทรงเรือนร่างสร้างรูปลักษณ์

ให้ประจักษ์ชวนมองส่องแลหา

แต่ไม่จิรังตั้งเสถียรอยู่ค้ำฟ้า

จะชราน่าเกลียดและน่ากลัว

งามวิไลพิสมัยใช่เรือนร่าง

งามพราวพร่างที่หัวใจไม่สลัว

งามวิจิตรด้วยขันติไม่มืดมัว

เสงี่ยมตัวดูงดงามช่างกะไร......

<จักรัฐิเมธ>

ไม่ประมาทในวัย

...วัยเด็กคือวัยเรียนไม่เพียรรัก

รู้ห้ามหักเรื่องรักพักไว้ก่อน

จะประถมมัธยมอย่ารีบร้อน

จำคำสอนเรียนจบก่อนอย่าร้อนรัก

....วัยหนุ่มสาวคราวรุ่นครุ่นคิดงาน

สร้างรากฐานชีวิตคิดตระหนัก

มั่นคงพอดำริก่อสร้างหอพัก

ค่อยคิดรักยังไม่สายหากหมายปอง

....วัยชราแก่เฒ่า เฝ้าจำศีล

ภาวนาเป็นอาจิณไม่เศร้าหมอง

ทำบุญทาน ฟังธรรมตามครรลอง

เสบียงกองไว้ภพหน้าเมื่อคราตาย.....
<จักรัฐิเมธ>

ความพยามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น

มหาสมุทรสุดลึกเหลือคณา

จะมองหาทิวฝั่งยังไม่เห็น

อุปสรรคชีวิตยากลำเค็ญ

จมทุกข์เข็ญหากไม่เพียรพยามยาม

อันโภคะอุดมสมควรคิด

หวังในจิตหรือสำเร็จเสร็จคำถาม

เพียงแค่ฝันไม่ลงมือกระทำตาม

คงยากข้ามถึงฝั่งหวังโภคะ......

<จักรัฐิเมธ>

นักน้อยไม่ยอมแพ้..สู้ชีวิตต่อ

   สลัดขนทนหนาวยามร้าวรัก

ปีกไม่หักแต่ศรปักรักหักเห

หัวอกน้อยพลอยซ้ำระกำเซ

ร่อนว้าเหว่หาที่พักรักษาใจ

   ใจบอบบางตากน้ำค้างต่างน้ำโศก

วิปโยครังร้างช่างผลักไส

เคยคู่เคียงเอียงอุ่นกลับหมางไหม้

ผ่านปีใหม่ใยไม่ผ่านวันวานขม....

     ปลุกหัวใจให้เริ่มใหม่ไม่กลัดหนอง

เช็ดน้ำตาที่เอ่อนอง..ไม่ร้องห่ม

ค่อยพยุง...หัวใจ...สู้ระบม

ฝ่าสายลมด้วยปีกใหม่ไม่เหน็บหนาว....

<จักรัฐิเมธ>