ชีวิตนี้..แค่ขอนไม้

ขอนไม้ใบร่วงหล่นเหลือขอน

แน่นิ่งนอนซบดินสิ้นชื่อไม้

หมู่ปลวกเซาะไซซากลากไถ

กระเถาะเลาะเปลือกกินหมดสิ้นซากขอน

ชีพจรชีวินสิ้นสลาย

เรือนร่างกายมีค่าแค่หมู่หนอน

ดังไม้ขอนเน่าผุพังพึงสังวร

อุทาหรณ์แค่ขอนไม้..เมื่อตายลง

<จักรัฐิเมธ>

เขาคือ..ใคร ที่ยิ่งใหญ่เสมอ

ใครคือเขา..ทำให้เรารัก

เขาสมัคร..รักเราเมื่อตอนไหน

เขาอุทิศทุ่มเททั้งกายใจ..

หวังเพียงให้เราเติมใหญ่เป็นคนดี

เขาผู้พลีชีวี..ยอมสละ

เขาชนะใจเรา..สมศักดิ์ศรี

เขาคือยอดคนบุพพการี

เขาผู้มี..พรหมวิหารธรรม

เขาคือพระเจ้าผู้ให้กำเนิด

เขาคือผู้ประเสริฐที่เลิศล้ำ

เขาคือวีระสตรีชั้นผู้นำ

เขาคือยอดแห่งคำ..เอ่ยว่า “แม่”

<จักรัฐิเมธ>

พรรษากาลสมัยให้ละเลิก

ใจบุกเบิกความดีมีทานศีล

ภาวนาบ่มนิสัยล้างมลทิน

เลิกเที่ยวกินละเล่นเว้นอบายฯ

พึ่งตั้งใจตั้งมั่น..ในคำสัตย์

จะเข้าวัดทำทานกาลมุ่งหมาย

รักษาศีลภาวนาบ่มใจกาย

ตลอดสายไม่ย่อหย่อนผ่อนกำลัง

สิ่งใดชั่วไม่ดี..หนีให้ห่าง

รู้ปล่อยวางอดีตไว้เบื้องหลัง

หยุดอนาคตความคิดไม่จีรัง

ระลึกหยั่งปัจจุบันมั่นความดี

ที่เคยเลวเหลวไหล ให้ไหลผ่าน

ดั่งสายธารสายใหม่ไม่หมองศรี

เริ่มที่ตัวกายจิตและวจี

พรรษาปีพุทธชยันตี.ทำดีเอย...

(จักรัฐิเมธ)