ค้นหาข้อมูลทั่วโลก

วันศุกร์ที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2554

ขอเวลา..ซ่อมแซมหัวใจ (นกน้อยสู้ชีวิต ต่อ5)

ขอเวลาซ่อมแซมหัวใจที่เจ็บ
อย่าพึ่งทิ่มเหน็บให้เจ็บอีกครั้ง
สมานแผลแก้ช้ำหัวใจพ่ายพัง
เยียวยาผิดหวัง..บางครั้งต้องใช้เวลา
จึงต้องฝึกฝนทนอยู่..ลำพัง
ลบภาพความหลัง..ที่ยังฝังใจติดตา
ต้องข่มอารมณ์ขื่นขมมิให้ครวญหา
รอวันเยียวยาหัวใจให้แกร่ง..กว่าเดิม
แล้วค่อยกลับมาท้าสู้..กู้ฝัน
ด้วยใจมุ่งมั่น ไม่หวั่นจะถูกซ้ำเติม
นกน้อยเตรียมใจ..เพียงใจฮึกเหิม
กำลังใจเสริม..พร้อมสู้กู้หน้าล่าฝัน...
<จักรัฐิเมธ>


วันพฤหัสบดีที่ 24 มีนาคม พ.ศ. 2554

นกน้อยสู้ชีวิต (ต่อ4)

มีปีกหัวใจพร้อมเครื่องในยังอยู่
ถึงตัวเล็กใจยังสู้..จะกู่ร้องให้ก้องไพร
พื้นแผนดินแผ่นฟ้าจะกว้างใหญ่สักเพียงใด
ทุกแห่งหนถวิลใฝ่จะบินไปเยี่ยมชม
ด้วยหัวใจที่แกร่งแรงกายไม่พิการ
จะกางปีกทะยานอาจหาญล่องลม
รู้หลบเป็นปีก รู้หลีกภัยไม่ทุกข์ตรม
จะไม่เจ็บระทมในโลกกลมแดนมายา
จะเก็บเกี่ยวรอยยิ้มอิ่มใจในมวลมิตร
จะขอพิชิตท้องนภาเวหา
บอกให้โลกรู้นกน้อยผู้เก่งกล้า
ยังคงเริงร่า..บนสายการบินสานฝัน..
<จักรัฐิเมธ>

วันจันทร์ที่ 21 มีนาคม พ.ศ. 2554

นกน้อยสู้ชีวิต (ต่อ)


นกน้อยจากคอนเคยนอนเคียงคู่
เมื่อเจ้าโฉมตรูไม่อยู่จากไปลับหาย
ทิ้งคอนว้าเหว่โดดเดี่ยวเดียวดาย
ความฝันสลายไม่อาจเดียวดายคู่คอน
จึงต้องบินหลบค้นพบทางฝัน
ปลายแสงตะวัน..ยังมีได้เอื้ออาทร
นำส่องทางบินถวิลฝักใฝ่สัญจร
จะไม่กลับคอน..จนกว่าจะพบความฝัน
จะไกลแสนไกลบินไป..ไม่ท้อ
เหนื่อยนักก็รอพักใจเติมแรงแข็งขัน
ค่อยบินต่อไปด้วยปีกหัวใจมุ่งมั่น
ตราบดวงตะวันสาดแสงยังมีแรงใจ
<จักรัฐิเมธ>

วันอังคารที่ 15 มีนาคม พ.ศ. 2554

สงสาร..เหยื่อสึนามิ


สงสารเหยื่อแผ่นดินไหวสึนามิ
น้ำตาปริ..อาบแก้มแดนซากุระ
ดอกร่วงโรยชีวิตพรากยากพบปะ
คลื่นมรณะถ่าโถมทับ..จับติดตา
ธรณีโหด..พิโรธ..ซ้ำอาฟเตอร์ช็อก
กำลังน็อกล็อคทำลายโรงไฟฟ้า
เตาปฏิกรณ์นิวเคลียร์ตั้งเวลา
ระเบิดฆ่าล่าชีวิตติดเปลวเพลิง
ซากุระวันนี้ช่างสวยเศร้า
คงความงามแบบเหงาเหงา..ไม่บันเทิง
หวังใจช่วยผ่านชะตาที่ว้างเวิ้ง
กลับรื่นเริง..คู่แดนดินถิ่นอุทัย..
<จักรัฐิเมธ>

วันอาทิตย์ที่ 13 มีนาคม พ.ศ. 2554

หยดน้ำบนใบบัว

ใบบัวหนึ่งกลางบึงใหญ่ไม่จมน้ำ
ไม่ชอกช้ำยามฝนพรำรินรดใส่
กี่หยดน้ำหาญซึมผ่านใบบัวไป
แค่กลิ้งไหวเป็นหยดน้ำบนใบบัว
น้ำในบึงมีมากเต็มเปี่ยมบึง
เป็นที่พึ่งบัวอาศัยได้เกิดทั่ว
บัววางใบเหนือน้ำไม่หวั่นกลัว
กลับเจียมตัวไม่หลงน้ำตามหยดใบ
<จักรัฐิเมธ>